Jak rozegrać giełdy pod koniec 2020 roku? Portfel na IV kwartał 2020 roku

Zacznijmy od tabeli, w której przedstawię zmianę cen najważniejszych światowych indeksów akcji. Celowo posortuję ją po tym jak dobrze poradziły sobie wybrane indeksy światowe w trwającym jeszcze trzecim kwartale 2020 roku. Dla mniej zorientowanych w ruchach indeksów z poprzednich kwartałów niespodzianką może być to, że indeks chiński idzie łeb w łeb ze zrzeszającym amerykańskie akcje z sektora technologicznego NASDAQ 100. „Gonią je” indyjski SENSEX, niemiecki DAX, ale przede wszystkim indeks największych amerykańskich spółek, czyli S&P 500. Większość z pięciu wspomnianych indeksów wyszła już „na plus” w porównaniu z cenami z lutego bieżącego roku, a te, które jeszcze tego nie dokonały, być może wkrótce zniwelują resztki „koronawirusowych strat” z lutego i marca. Niestety nie wszystkie światowe indeksy miały tyle szczęścia (lub przychylności inwestorów), co zauważysz, skupiając się na ostatniej kolumnie poniższej tabeli:

Poszukiwaczom możliwych okazji polecam przyjrzeć się zwłaszcza dolnej części stawki. W trzecim kwartale 2020 roku praktycznie nie poruszyły się giełdy w Meksyku, Wielkiej Brytanii, Rosji, Polsce, Nigerii, Australii i Hongkongu. Nie bez znaczenia jest fakt, że poza Wielką Brytanią i Hongkongiem wszystkie z tych giełd uznawane są za rynki wschodzące (choć zaznaczam, że Polska została w 2018 roku zaklasyfikowana przez FTSE jako rynek rozwinięty). Jeszcze ciekawiej robi się gdy posortujemy indeksy po wynikach z całych (choć niepełnych, bo tak wypadły terminy publikacji moich wpisów portfelowych) trzech kwartałów, a zamiast ostatniego kwartału dodamy kolumnę z okresem „koronawirusowego spadku” lutego i marca tego roku:

Kombinacja tych dwóch kolumn może dostarczyć Ci bardzo dużo przydatnych informacji o tym na co, a raczej na kogo stawiają światowi inwestorzy. Prawdziwym „bohaterem” ostatnich 8 miesięcy jest indeks NASDAQ 100, który fatalne -27% z okresu lutego i marca zdołał w niecałe trzy kwartały zrobić +15%. W zupełnie innej sytuacji jest SHANGHAI 50 (SSE50), który w całym okresie przyniósł wynik podobny do amerykańskiego sektora technologicznych gigantów. Subtelną różnicą jest to, że gdy w lutym i marcu gdzie indziej „lała się krew”, indeks największych spółek z Państwa Środka stracił na wartości tylko nieznacznie, bo zaledwie o 9%. Poza NASDAQ 100, do pełni chwały powoli wracają także amerykański S&P 500 oraz niemiecki DAX, który w początkowej fazie pandemii tracił nawet blisko 35%!

W tym całym optymizmie nie można przejść obojętnie wobec indeksów, które głębokie, marcowe spadki odrobiły tylko nieznacznie. W czołówce „przegranych” znajdują się obecnie Meksyk, Rosja i Wielka Brytania, choć niewiele lepiej zachowują się indeksy australijski, francuski i polski. Dziwi rozdźwięk między całkiem niezłym zachowaniem kursu cen indeksu indyjskiego a pozostałymi „podobnymi do niego” rynkami wschodzącymi. Zdziwisz się tym bardziej, gdy sprawdzisz jego obecny poziom wskaźnika ceny do zysku, który pokazuje relatywny poziom wycen średniej spółki z każdego indeksu. Im wyższy C/Z, tym bardziej optymistyczni, a mniej rozsądni są inwestorzy handlujący na danej giełdzie:

Zastrzegam, że wskaźników ceny do zysku nie liczyłem samemu, a jedynie „pożyczyłem je” od Bloomberga i Yahoo Finance, stąd może być duża różnica tego, co tu podaję z tym, co znajdziesz w innych źródłach w internecie lub z tym, co wyniknie z Twoich własnych obliczeń (swoją drogą: daj znać w komentarzu jeśli znasz jakieś precyzyjne źródło danych dotyczących wskaźników cenowych dla światowych indeksów, bo miałem spory problem, by się do nich „dokopać”).

Zadziwia duży rozdźwięk wycen indeksów z krajów znajdujących się wśród rynków wschodzących, a zwłaszcza Indii i Brazylii wobec Rosji i Chin. Oceniając jedynie bieżący wskaźnik cenowy (C/Z), zakup akcji spółek rosyjskich i chińskich to w tej sytuacji prawie „no brainer”, choć może masowo inwestujący w drogich Niemczech, Stanach Zjednoczonych i Francji wiedzą coś, czego nie wiem ja. Moi stali czytelnicy wiedzą, że mam tendencję do promowania „tanich” rynków wobec tych droższych, mimo że oczywiste jest dla mnie, że te drugie drożeją, bo w oczach większości inwestorów są „mniej ryzykowne”. W tej sytuacji skomentuję to krótko: trzymając na rachunku nierozsądnie (drogo) wyceniane akcje, czuję się, jakbym trzymał w rękach gorący kartofel i zamiast „cieszyć się wzrostami” planuję jego sprzedaż i przesiadkę na tańsze aktywa. Czas pokaże kto miał rację, ale zamiast umiejętności znajdowania przyszłych zwycięzców wolę umiejętność identyfikowania teraźniejszych przegranych, zwłaszcza gdy są to spółki popularne, ale drogie.

Zwróć uwagę, że Polska jest stale rynkiem względnie tanim w porównaniu do większości giełd europejskich. Nie wydaje się już jednak rynkiem okazyjnie tanim, jak wnioskowałem przed ukazaniem się wyników spółek za II kwartał 2020 roku, o których przeczytasz w dalszej części tego artykułu, którą poświęciłem jedynie polskim realiom. Fanom inwestowania w agregaty emerging markets, czyli rynków wschodzących poleciłbym rozpatrzenie koncentracji jedynie na Rosji i Chinach, po uprzedniej analizie czy nie są one zagrożone obecną sytuacją gospodarczą bardziej, niż mi się wydaje, bo jak każdy „internetowy autorytet” mogę się mylić. Niezmiennie, większość światowych indeksów wydaje mi się zbyt droga, by „pchać się tam” teraz z większością moich ciężko zarobionych pieniędzy. Czy są według mnie jakieś logiczne alternatywy dla akcji? Zobaczmy zatem jak atrakcyjna jest obecna oferta „najbezpieczniejszych aktywów świata”, czyli obligacji skarbowych Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.